SP NR 11 – wówczas Szkoła Powszechna w Drabiniance, wspomnienia Romana Ziemlińskiego – ówczesnego kierownika szkoły pełniącego tę funkcję od 1 I 1934 r. do swojej śmierci w 1947 r.

„Nie czekając na żadne rozporządzenia władz niemieckich rozpoczęto naukę w miejscowej szkole z końcem października 1939 r. i prowadzono ją do połowy grudnia. Dłużej nie można było uczyć z powodu wzmagających się mrozów i braku opału. Za wyjątkiem czytania, pisania i rachunków nauka innych przedmiotów była zabroniona. Zakazano używania jakichkolwiek podręczników, usunięto godła państwowe i wywieszki z językiem polskim, należało oddać Niemcom wszystkie mapy i księgozbiory. Z dniem 1 lutego 1940 r. zwolniono  z pracy wszystkie nauczycielki mężatki a całe grono pedagogiczne przeniesiono do innych, odległych miejscowości. Kierownik szkoły został 1 III 1940 r. zesłany do wsi Górno, odległej o 30 km od Rzeszowa. Było to przykre ze względu na panujący mróz, zawieje, śniegi metrowej wysokości. Powrócił do Drabinianki 1 IX 1940 r. Naukę prowadzono tylko w miesiącach cieplejszych,     z braku opału zamarzał nawet atrament.

Władze niemieckie w 1941 r. zajęły na postój cały budynek szkolny. W tym czasie zniszczono wiele drzew owocowych, dużą cześć ogrodzenia, sprzętów       z inwentarza szkolnego, zginęło wiele pomocy naukowych.

Nauka odbywała się z przerwami a uzupełniano ją tajnymi kompletami u kierownika szkoły p. Romana  Ziemlińskiego, który nauczał potajemnie historii i geografii ojczystej.

Pierwsza połowa ferii letnich w 1944 r. minęła spokojnie, aż tu nagle, prawie nieoczekiwanie w dniu 30 lipca            w południe pojawiły się czołówki armii sowieckiej. Wśród Niemców zapanowała panika. Rozpoczął się wkrótce bój, którego ośrodkiem – można powiedzieć była tutejsza wieś – Drabinianka (dzisiaj – Nowe Miasto), jako leżąca na przedpolu Rzeszowa, zacięcie bronionego przez załogę niemiecką.

Bój ten z małymi tylko przerwami trwał 3 dni. W nocy z 1 na 2 sierpnia Niemcy wycofali się z Rzeszowa, działania wojenne przeniosły się dalej na zachód od nas. Skutki walk okazały się straszne. Spłonęło we wsi 16 budynków –    w większości mieszkalnych, wiele innych zostało poważnie uszkodzonych pociskami, byli też spośród ludności miejscowej zabici i ranni, padło wiele bydła. Smutny widok przedstawiała  i szkoła po przejściu tej burzy wojennej. Zrujnowana zupełnie zastała połowa dachu, powybijane wszystkie szyby, ściany poryte pociskami, zarysowane sufity, wybite drzwi wejściowe, uszkodzono rynny, budynek gospodarczy i ogrodzenie szkolne, a w dodatku w tym samym czasie zniszczono większą część akt szkolnych, rozgrabiono resztę pomocy naukowych, materiały i przybory kancelaryjne.

Wprawdzie poczyniła wojna wielkie spustoszenia i olbrzymie szkody, ale przyniosła wreszcie długo oczekiwaną wolność. Zaczęło pulsować życie polskie, popłynęły w przestworza głosy hymnu narodowego i roty Marii Konopnickiej, ukrywane pieczołowicie godła państwa i flagi polskie zajęły znowu swe miejsca. Otwarły się podwoje szkół wszelkiego typu. Młodzież, której przez tyle lat wróg odmawiał prawa do oświaty i nauki masowo runęła do szkół po wiedzę       i naukę.

Z dniem 1 września 1944 r. uruchomiono wszystkie szkoły powszechne. Tutejsza szkoła rozpoczęła rok szkolny 1944/45 w dniu 1 września nabożeństwem w Kościele parafialnym w Słocinie, jednak nauka zaczęła się dopiero 16 września w tymczasowo odstąpionej sali Straży pożarnej ze względu na to, iż budynek szkolny nie nadawał się do użytku. Powróciło na miejsce przedwojenne grono nauczycielskie a do szkoły zapisało się 152 uczniów.”

Ważne daty z historii SP-11 w Rzeszowie:

1887 r. – powstał pierwszy drewniany budynek szkolny na Drabiniance

1900 r. – Kosztem 9400 koron austriackich wybudowano pierwszy murowany budynek szkoły, znajdowała się w nim jedna obszerna sala szkolna(9m x 6m) i mieszkanie dla kierownika szkoły składające się z 2 małych pokoi            i kuchni.

1956 – został oddany do użytku obecny budynek szkolny.

Szkoła w roku 1956

2 V 1974 – szkole nadano imię Ludwika Waryńskiego.

lata osiemdziesiąte - dobudowano II piętro oraz przewiązkę z nową salą gimnastyczną, zmieniono instalację elektryczną i wodno-kanalizacyjną, centralne ogrzewanie podłączono do linii miejskiej.

lata dziewięćdziesiąte - dalsza modernizacja szkoły, która wzbogaciła się o pracownię komputerową z dostępem do Internetu, siłownię, salę do gimnastyki korekcyjnej, tenisa stołowego oraz pracownię techniczną.

25 XI 1995 r. – szkoła otrzymała imię gen. S. Maczka.

 Od 2000 r. – szkoła liczy 25 oddziałów, w których uczy się 602 uczniów pod opieką 58 nauczycieli.

  Dyrektorem szkoły od 1992 r. jest

mgr inż. Janina Dec

 Szkoła Podstawowa Nr 11 obecnie